Oddychanie jest zazwyczaj kolejnym elementem techniki, który jest pomijany. Rdzeń ciała ma podwójną rolę, którą musi wykonywać razem, jedną rolą jest stabilizacja kręgosłupa i miednicy, a drugą oddychanie. Przy prawidłowej metodzie oddychania mechanika i związane z nią czynności mięśniowe oddychania pomogą w kontroli ciśnienia wewnątrzbrzusznego, a także zapewnią zwiększoną stabilizację kręgosłupa i obręczy miednicznej.

W większości ćwiczeń, wdech rozpoczyna się w momencie rozpoczęcia ruchu, czyli w fazie ekscentrycznej powtórzenia, wdech jest inicjowany przez skurcz przepony. Powoduje to powstanie ciśnienia w dół na trzewia w jamie brzusznej, jednocześnie pomagając płucom wciągnąć więcej powietrza. Ciśnienie w dół wymusza przesunięcie zawartości jamy brzusznej w dół, do tyłu i do przodu, powodując lekkie rozciągnięcie i napięcie ściany jamy brzusznej. Powoduje to wzrost ciśnienia wewnątrzbrzusznego i łączy się z reakcjami neurologicznymi innych mięśni rdzenia, tworząc sztywność stawów kręgosłupa i zwiększając stabilizację miednicy. W miarę trwania wdechu powinno nastąpić rozszerzenie i uniesienie klatki żebrowej, co pozwala na uzyskanie maksymalnej objętości płuc i dodatkowo prostuje kręgosłup oraz pomaga w stabilizacji postawy.

Wydech rozpoczyna się w momencie odwrócenia ruchu, czyli zazwyczaj w fazie koncentrycznej. Aby pomóc w utrzymaniu optymalnej postawy i uniknąć tendencji do zginania kręgosłupa na wydechu, należy aktywować skurcz mięśnia poprzecznego brzucha i przyciągnąć ścianę brzucha lekko w kierunku kręgosłupa. Pomaga to w utrzymaniu wyższego poziomu ciśnienia wewnątrzbrzusznego i wewnątrzklatkowego i jest powiązane ze skurczami innych mięśni rdzenia, które pomagają w stabilizacji kręgosłupa i miednicy. Należy pamiętać, że pełny wydech podczas większości ćwiczeń oporowych nie jest zalecany.

Utrzymanie pewnej ilości powietrza w płucach pomaga utrzymać ciśnienie wewnątrz klatki piersiowej i utrzymać klatkę piersiową częściowo rozszerzoną i uniesioną, co pomaga w dalszej stabilizacji optymalnego ciśnienia. W fazie koncentryczno-izometrycznej często odczuwalny jest silny skurcz mięśnia poprzecznego brzucha wraz z izometrycznym skurczem mięśni zewnętrznych brzucha i tułowia. W momencie rozpoczęcia wdechu i ruchu ekscentrycznego, należy ponownie zainicjować skurcz przepony i lekko rozluźnić mięśnie poprzeczne brzucha, aby umożliwić lekkie rozciągnięcie ściany brzucha w celu powtórzenia procesu wdechu.